صاحبنظران در این باره تحلیل های زیاد و گهگاه متناقضی ارائه کرده اند. یک تحلیل به نقل از شهروند در این مورد دیدم که عملکرد احمدی نژاد را در این مورد با عملکرد امثال بازرگان و منتظری و ... (که سبب خروجشان از حاکمیت و به انزوا رفتنشان بود) مقایسه کرده است که به نظر بسیار دور از واقعیت می نماید. اصولا اینکه احمدی نژاد بدون هماهنگی و یا احیانا مشاوره و یا حداقل دریافت پالس موافق دست به انجام چنین کاری زده باشد بسیار بعید و حتی می توان گفت غیر ممکن به نظر می رسد. آن دستبوسی های کذائی و به دیدار امثال مصباح رفتنها و ... چنین به ذهن متبادر می کند که وی صاحب استقلال رای و تفکر پابرجا و شخصیت مستحکمی نباشد ضمن اینکه برخی از اعمال افراطی وی چه در زمان شهرداری و چه در زمان رییس جمهوری، بیانگر این است که وی حتی خود معتقد به چنین روشهایی نباشد بلکه از جانب افراد یا شخص خاصی به چنین اقدامی مبادرت کرده باشد. از آنجا که پدر معنوی وی یعنی مصباخ یزدی با این اقدام مخالفت کرده است تنها بدیلی که می توان تصور کرد این است که از جانب شخص خامنه ای دستوری گرفته و یا حداقل پالس موافقی دریافت کرده باشد. اما هدف خامنه ای همانگونه که قبلا هم نوشته ام، می تواند اقدام برای ضایع کردن مراجع قم باشد که پاشنه آشیل خامنه ای اند و فتاوا و نظراتشان همچون تهدید شمشیری برگردن خامنه ایست که جرات هر گونه عملکرد مستقلی را از وی می گیرد. خامنه ای که نزد مردم محبوبیتی ندارد مجبور است که مشروعیت خود را در دین و مذهب بجوید و اگر مراجع قم که بالاترین مراجع در اظهار نظرهای مذهبی تشیع هستند با خامنه ای مخالفتی بکنند در واقع خامنه ای فاقد هرگونه مشروعیتی (حتی ظاهری) خواهد شد. اکنون که خامنه ای فهمیده است که این مراجع موقعیت قبلی خود را در بین توده مردم از دست داده اند سعی دارد با انتساب روشهای افراطی به این مراجع، خود را از معرض انتقادات کنار بکشد.

حتی اگر احمدی نژاد دستور خود را پس بگیرد، خامنه ای به قسمتی از هدف خود که همان ضایع کردن مراجع در نظر مردم باشد، رسیده است هر چند که تائیدی بر ناتوانی وی در مقابل مراجع قم نیز خواهد بود.