ایران آزاد
ایران آزاد
هرچند که وضعیت موجود در ایران و سیستم حکومتی آن، هیچ قرابتی با وضعیت ایده آل ندارد اما به نظر می رسد که فعلا راهی بهتر از اعتراض مدنی برای اصلاح وضعیت کشور وجود ندارد. بر سر این موضوع بحث و جدل های فراوانی شده است و حتی منتقدین این نظر در بسیاری موارد استدلال  های ظاهرا منطقی ای دارند. اما به دلایل روشن وتجربه شده، انقلاب و خونریزی و جنگ های داخلی نمی تواند آینده ای روشن برای این کشور رقم بزند. آنچه مسلم است، پس از جنگ و خونریزی طبقه ای حاکم خواهد شد که سفاکتر، خونریزتر و بیرحم تر باشد. منتقدین می گویند که از این بدتر هیچ نظامی نمی تواند باشد؛ اما با اندکی تامل می توان دریافت که بالاخره بدتر از هر بدی هم می تواند وجود داشته باشد. حتی همین آخوندها هم درجات متفاوتی دارند. بدتر از نظام موجود، می تواند حکومتی مانند داعش باشد. اگر امروز در ایران قرار باشد با جنگ و خونریزی حکومتی جدید حاکم شود، آن حکومت چیزی بهتر از داعش نخواهد بود.
متاسفانه جامعه امروز جهانی دیگر دارای آن جوّ آرمان گرایانه ای که در قرن بیستم شاهد آن بودیم، نیست. جو جامعه جهانی امروزه بیشتر فردگرا، منفعت طلب و سودجویانه شده است. دیگر شعارهای آرمانگرایانه احساس جامعه را برنمی انگیزاند؛ و جامعه ایران هم متاسفانه از این توصیف مستثنی نیست و البته این خود می تواند دلیلی محکم تر بر این باشد که در صورت بروز خشونت و جنگ، گروهی پیروز خواهد شد که به هیچ اصلی پای بند  نباشد و به مراتب سفاکتر از دیگر گروه ها باشد.
لذا به  نظر نگارنده باید در جستجوی راه هایی به جز جنگ و خونریزی بود تا این حکومت به مرور با یک نظام دموکرات و مردم سالار جایگزین شود؛ هر چند که این فرآیند شاید زمان بر و طولانی باشد. اما راه های غیرخشونت آمیز می تواند و البته باید فعالانه تر، مبتکرانه تر، تهاجمی تر و هوشمندانه تر باشد. باید از ابزارهای جدید بهره جست. به همان دلایلی که ذکر شد، طرفداران این نظام نیز در روش خود منفعت طلب و فرصت طلب اند و به محض اینکه احساس خطر کنند زیر پای این نظام را خالی می کنند. ضمن اینکه به دلیل رفاه زدگی و روزمرگی، دارای هیچ گونه خلاقیتی نیستند.